اقتصاد سری لانکا

کشور سریلانکا در جنوب شبه قاره هند یکی از ضعیف ترین اقتصادهای آسیا را داراست .ارزش تولید ناخالص داخلی این کشورکه 22میلیون نفرجمعیت دارد و 60 درصد از آن وابسته به بخش خدمات است، درپایان سال 2009 به حدود 87 میلیارد دلار رسید. کشاورزی یک بخش مهم در اقتصاد سریلانکاست به طوریکه یک ‌سوم نیروی کار این کشور در این بخش و فعالیتهای مرتبط با آن مشغول به کار هستند. بخش کشاورزی 12 درصد تولید ناخالص ملی سریلانکا را در سال 2009 به خود اختصاص داد. این بخش همچنین یک منبع مهم مواد خام و درآمدهای ارزی است.

عملکرد ضعیف این بخش را می‌توان به سطح پایین سرمایه‌گذاری ، وابستگی زیاد به بارشهای اتفاقی نزولات آسمانی، روشهای سنتی برداشت محصول، کمبود اعتبارات و ضعف زیربنای اقتصادی از جمله مشکلات حمل ونقل، ضعف نظام بازاریابی، کنترل دولت بر زمین و ناسازگاری سیاستهای تجاری نسبت داد. دخالت دولت در بخش کشاورزی مثل سایر بخشها اساسی و قابل توجه است.

بخش صنعت سریلانکا 28 درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور در سال 2009 را به خود اختصاص داده و عمدتاً فعالیتهای صنعتی سریلانکا در بخش منسوجات و پوشاک است. با این وجود صادرات منسوجات و پوشاک سریلانکا رقابت پذیری خود را در بازارهای جهانی از دست داده است.

هرچند تولید ناخالص داخلی این کشور در سال 2009 حدود 5/3 درصد رشد داشت ولی آثارناشی از رکود اقتصاد جهانی به نحو قابل توجهی از سرعت رشد اقتصاد این کشود در دو سال اخیر کاسته است .هم اینک درآمد سرانه ملی این کشور حدود 4500 دلار تخمین زده می شود و فقر همچنان در این کشور مخصوصاً در مناطق روستایی به شکل گسترده وجود دارد .

با وجود توفیقات اقتصادی دست یافته در پنج سال اخیربا این حال اقتصاد این کشور همچنان شکننده باقی مانده است. رشد و رونق اقتصادی پایدار در سریلانکا بستگی به موفقیت مقامات این کشور در برقراری صلح، آرامش و ثبات سیاسی، اجرای اصلاحات ساختاری و اقتصادی در سطح کلان، جبران کسری‌های مالی و مشارکت بیشتر بخش خصوصی در اقتصاد دارد که می‌تواند کارآیی اقتصادی و رقابت پذیری را در سطح اقتصاد بهبود بخشد.

سیستم اقتصادی سریلانکا مبنی بر اقتصاد آزاد برنامه ریزی شده و سیاست ترغیب و توسعه صادرات یکی از هدف های عمده سیاست اقتصادی این کشور است. اگرچه به نظر می رسد در سالهای اخیر سیاست تجاری این کشور بیشتر متوجه گسترش ترتیبات منطقه‌ای بوده است که از آن به عنوان ابزاری برای گسترش آزادسازی تجاری استفاده می‌کند.

همچنین کاهش کسری بودجه و غلبه بر بحران بدهی، فروش بنگاههای ناکارا و زیانده دولتی و اصلاح نظام مالیاتی با هدف افزایش درآمد مالیاتی از جمله اهداف مهم دولت سریلانکا است.

سریلانکا 7 میلیون و ۶40 هزار نفر نیروی کار دارد که 32درصد از آنها در بخش کشاورزی ، 26 درصد دربخش صنعت و 42 درصد در بخش خدمات شاغلند . نرخ بیکاری در این کشورکه سال 2007 حدود 4/5 درصد بود به واسطه رکود اقتصاد جهانی در پایان سال 2009 به 7 درصد رسید .

٢٣درصد از مردم سریلانکا زیر خط فقر زندگی می‌کنند و در سال ۲۰۰9 نرخ تورم در این کشوربه 3/3 درصد رسید.

ارزش صادرات سریلانکا در پایان سال 2009 به 7میلیارد و 300 میلیون دلار رسید که شامل کالاهایی نظیر منسوجات، چای،برنج، فلفل، الماس، زمرد، یاقوت،‌ نارگیل، الوار و ماهی بود .در این سال آمریکا 7/27 درصد، انگلیس 3/11 درصد، هند 3/9درصد، بلژیک 8/4 درصد و آلمان ۴ درصد از بازار صادرات سریلانکا را به خود اختصاص دادند.

محصولات وارداتی این کشور شامل پارچه‌های فابریک ، مواد معدنی، نفت، مواد غذایی و ماشین‌آلات و تجهیزات حمل و نقل است که از کشورهای هند 6/19 درصد، چین 5/10درصد، سنگاپور 8/8 درصد، ایران 7/5 درصد، مالزی 1/5درصد، هنگ‌کنگ 2/4 درصد و ژاپن 1/4 درصد وارد می‌شود. سریلانکا ظرف سال 2009 بیش از 9میلیارد و 800 میلیون دلار کالا از کشورهای دیگر کالا وارد کرد